حبّة الفول
أحسنتى فى القول يانبتة فول فى سجودك
وعرفتى فى الطين بتحنى لمين عنقودك
والأرض حنـّت وكنـّت فى الدفا لحضنك
ولف غصنك حصى شاهد على وجودك
,,,,,,,,,
فلقاكى ايد العنايه بالقدر نصّين
والروح مشت فى النـّوايه وعلـّمت صفـّين
بدات حياتك بحب الأرض والعشرة
وانفكـّت القشرة وظهر جوّه الغلاف فصّين
,,,,,,,,,,
رافعين ورقهم بنيّه للخشوع والفرض
مكتوب عليها الأجل والعمق ويّا العرض
والطـّرح ساعة معاده وامتى هاينوّر
وجدور تدوّر على النعمة فى بطن الأرض
,,,,,,,,,,,
بالحكمة سارى ف معدتك ويضخّ فى الشرايين
عارف طريق سكـّتك شادد غذاه م الطين
سارح وسابح فى حبّ الأرض ووجوده
فاتح لعوده مجال عايش مابين شطـّين
,,,,,,,,,
وفى النهايه يافول مأكول بنى الأنسان
لاحبست يوم خطوتك ولا مرّه كنت جبان
واللىّ عرف قصّتك حاير مابين أمره
ويقضـّى عمره ف خجل من نعمة الرحمن
,,,,,,,,,